GURU PURNIMA of VYÁSA PURNIMÁ. 

(Eerbetoon aan de leraar )

 Zoals het snelstromende rivierwater langzaam maar zeker zijn bedding een andere vorm geeft door de bodemuitspoelende werking ( erosie ) enerzijds en bodemvorming ( sedimentatie ) anderzijds, zo wordt ook de discipel door zijn guru gevormd voor  het maatschappelijke en spirituele leven.                                                                            Van oudsher neemt de guru binnen de Indiase cultuur een erepositie in.  Vanuit zijn verheven positie draagt hij spirituele kennis aan zijn leerlingen over. Vroeger werden kinderen van zowel rijke als arme ouders toevertrouwd aan een guru. Ze verbleven in een áshram(een soort internaat) en onder een boom op kusha-gras werd onderwijs gegeven.  Dit gras bezit namelijk een heilige kracht.                                                      

De guru’s leiden een eenvoudig leven, maar beschikken over een hoge universele kennis.  In het Hindi wordt het leven van de guru als volgt genoemd:                        Sádá jívan únch bicár (eenvoudig leven en hoogstaande kennis).                                  Dit is de kern van spirituele opvoeding. .                                                                                                                                         Enkele guru’s uit de heilige geschriften, die op deze manier hebben onderwezen, zijn: Vyása, Visvámitra, Vasistha, Dronáchárya en Kapila.  De dichter Kabír zegt: Guru Govinda donon khare, káke lágún pány, balihári guru ápane jin Govinda diyo batáy.  (“Zowel de guru als God staan ​​naast me. In feite is de guru in eerste instantie belangrijker dan God, want met de hulp van de guru kom je tot God”).  Van de guru leert men hoe men tot  moet God bidden.  Bovendien nemen ze alle onwetendheid en twijfel weg bij hun leerlingen.” Verder zegt de dichter Tulsídás (sorathá): Bandaun Guru-pada kanja, kripá-sindhu narrúpa Hari.  Mahámoha tama-punja, jasu vacan ravikara nikara.  Dit betekent: “Ik aanbid ook de lotusvoeten van mijn Guru Vishnu in de vorm van een man, wiens woorden de verblinding door onwetendheid opheffen, zoals een bundle zonnestralen diepe duisternis verdrijft.” 

Vyásh deva, de schrijver van de heilige boeken Gítá,púrána’s Máhábhárata wordt in de kringen van sáddhu’s (asceten) als volgt genoemd: ‘Iemand wiens kennis geen einde kent’.  Er is geen onderwerp dat de GuruVyása Deva onaangeroerd heeft gelaten. De intellectuele vermogens van de Vyása worden door de hindoes keer op keer als volgt gezongen:

 Namo’stu te Vyása visála-buddhe,

 Phulláravindáyata-patra-netra:

 Yena tvayá bhárata-taila-púrnah. 

 Prajválito jñana-mayah pradípah.

  De vertaling is tot stand gekomen: “Een eerbiedige buiging voor U, o Vyása, een eminente wijsgeer, met ogen als het gerekte kelkblad van een ontloken lotus, nu de met de Bhárata met olie gevulde lamp vol wijsheid door U is aangestoken.”  In ons land wordt tijdens yajña Vyása pujá (aanbidding van de pandit, die de schriftlezing zal geven, de katha, zal houden) gedaan.  Tijdens een janeo (een sacrament) krijgt de discipel een heilige tekst (guru-mantra) van de guru of pandit.  Een guru  werkt voor het welzijn van de hele wereld die werkt zonder egoïstische motieven.  Hij/zij heeft een bijzondere kijk op die wereld. 

Hindoes geloven in de overdracht van een zekere spirituele energie van de guru’s naar de discipelen.  Tegenwoordig zijn er nog maar een paar spirituele áshrams (seminaries), waar er op deze manier onderricht aan de studenten wordt gegeven. Door de pandits worden er nog steeds spirituele kennis  belangeloos bijgebracht aan medegelovigen (zo ook het Hindí-onderwijs door de hindoe-voorgangers).  De overheid heeft echter  middels het openbaar onderwijs  de taak van en de zorg voor de leraren overgenomen.  De relatie tussen de docenten en de studenten is hierdoor echter verwaterd.  De leraar wordt meer gezien als loontrekkende (sadháran naukar) en velen gaan nu het onderwijs in, niet  zozeer om kennis over te dragen, maar meer om geld te verdienen.  Helaas is dezelfde trend ook in andere beroepen te bemerken.   

Wat moet men op de dag van Guru Párnimá doen?

 Allen, die niet door de materialistische geest zijn aangetast en die onderwijs en kennis niet alleen als commerciële waar beschouwen- al is het alleen in gedachten – betonen eer aan de guru’s die ons kennis en inzicht hebben geschonken en tot onze vorming hebben bijgedragen. Maar de beste manier om de guru te eren, is te trachten in zijn voetsporen te treden niet alleen, maar ook door het verworvene zoveel mogelijk ten dienste van de samenleving in het algemeen, maar vooral van de sociale zwakkeren en de minder ontwikkelden te stellen .Verder ook door naar vermogen tot aanmoediging en bevordering van beoefening van wijsbegeerte en wetenschap, kunst en cultuur bij te dragen. 

Op deze dag moeten de discipelen ( celá’s ) met medeneming van schenken ( dán ) een speciale bezoek aan hun guru’s brengen . Op deze wijze eert men leermeesters en lost men de ereschuld (rin) in, die men ten opzichte van de guru’s heeft.

BUDDHA JAYANTÍ (Buddha – Púrnimá )

 Van de door miljoenen mensen over de hele wereld vereerde stichters van godsdiensten, is de verheven en rust uitstralende Gautam Buddha één van de weinigen van wie de historische feiten vaststaat op grond van archeologisch, literair en ander bewijsmateriaal.                                                  Meer dan 2500 jaar geleden is deze apostel van vrede en liefde, van waarheid en geweldloosheid ontstaan ​​en heeft hij een onuitwisbare stempel op het leven en denken van de mensheid gedrukt. Aangezien het merendeel van de naar Suriname gekomen Hindoestaanse immigranten afkomstig waren uit de provinciën van Noord – India, waar de verering van Rám en Krishna allesbeheersend was, ontbreekt de verering van Buddha in Suriname vrijwel geheel . Wel valt de laatste tijd een groeiend aantal Buddhisten onder de Javanen, Chinezen en anderen te constateren. Maar bij de Surinaamse hindoes, die voor het allergrootste deel Vishnuïten zijn, bestaat er geen traditie van Buddha verering, hoewel Buddha de negende (avatár) incarnatie van Vishnu is. (Rám en Krishná zijn respectievelijk de zevende en achtste avatár). Daarom is het wel van belang dat in verband met zijn geboortedag (Buddha Jayantí) enige aandacht aan deze figuur wordt besteed.                                                                                                        Siddhárth Gautam werd op Púrnimá (dag van volle maan) van de maand vaishákh (april/mei) in het jaar 563v.Chr.in het park van Lumbini nabij Kapilavastu aan de voet van het machtige Himalaya gebergte als zoon van koning Shuddhodan en koningin Máyá geboren. De overlevering verhaalt, dat zijn onbevlekte ontvangenis door zijn moeder Máyá (564 v. Chr.)  gepaard ging met een onmetelijk licht en een intense trilling, die alle werelden vervulden.  Dit zelfde geshiedde ook bij zijn geboorte (563 v. Chr.), zijn verlichting (523 v. Chr.) en overlijden (483 v. Chr.).                                                                                                   Bij zijn geboorte verscheen  een ster aan de hemel die de wijzen  tot gids diende.  De grote Rishi Asita voorspelde dat hij Dharma-Cakra (het Wiel van de Wet) in beweging zou brengen; de wijze Káladeva die het kind zijn zegen moest geven, knielde neer en aanbad hem. De wijzen voorspelden, dat het kind een Wereldheerser zou zijn, als hij in het paleis bleef , of een Wereldleraar als hij het wereldlijk leven vaarwel zou zeggen. En dit laatste geschiedde nadat Siddhárth na aanschouwing van het menselijk lijden tot in het diepste van zijn innerlijke geroerd werd en zich voornam de mensheid uit haar lijden te verlossen. Op de dag dat zijn zoon Ráhul in 534 v.Chr. werd geboren, verliet hij in de nacht het paleis om de waarheid  omtrent het lijden en de verlossing te zoeken.                                                                               Na zes jaren van zware zelfkastijding besloot  hij op een andere wijze te proberen. Hij ging onder een machtige pipal (vijgeboom) zitten, vastbesloten om niet op te staan voordat hem de waarheid deelachtig was geworden. Wel trachtte de verleider Mára hem van zijn voornemen af ​​te brengen , maar Siddhárth wist van geen wijken en na zes weken brak het licht tot hem door (528v.Chr. ) : hij was de Buddha ( de Verlichte ) geworden en de boom waaronder dit  gebeurde heette voortaan de Bodhiboom (Boom van het Ontwakenen). Zijn hele leven heeft Buddha gewijd  aan het verzachten van het leed van de mensheid. Zijn eerste optreden in 528 v.Chr. was zijn beroemde preek in het Hertenpark te Sárnáth (nabij Banáras), waar hij het “Wiel van de Wet” in beweging bracht (Dharma-Cakra Pravartana).

Niet minder dan 45 jaren heeft de Buddha het hele subcontinent doorkruist en zijn Vier Nobele Waarheden verkondigd, tot hij, 80 jaar oud, het sterfelijk lichaam aflegde en het Nirván inging              (483 v. Chr.). Maar het Wiel van de Wet is  blijven voortdraaien en heeft, zonder dat er ooit van dwang, geweld of opdringerigheid sprake is geweest, de Triratna (de Drie Juwelen) nl.: Buddha (de Persoon), Dharma (de Wet) en Sangha (de Orde) in grote delen van  de wereld gebracht , waarbij de eeuwige leer van de Buddha volledig in de cultuur van de ontvangende landen is geïntegreerd .

In overeenstemming met de Upanishads heeft hij de wereld een majestieuze heilsleer  geschonken: “Weest een licht voor uzelf ,zoekt een toevlucht in uzelf niet in anderen ”                                                     De invloed van Buddha, zowel in leven en denken als in kunst en godsdienst, wetenschap en wijsbegeerte  is enorm geweest, niet alleen in India, maar over de gehele wereld. Zo is de formulering van de Advaita-Vedánte door de grote Shankara (778-820 v. Chr.) zonder Buddha’s optreden ondenkbaar. Verder heeft het Christendom ontzaglijk veel aan Buddha te danken, evenals  het Confucianisme . Ook de beroemde en machtige keizer Ashok (270-232 v. Chr.) de grootste die de oosterse wereld ooit gekend heeft, de voet sporen van de Buddha drukkend, zich als de grote ontfermer over het welzijn van mens en dier ontpopt, door hospitalen voor mensen en dieren te laten bouwen, geneeskrachtige kruiden en vruchtbomen te laten planten, niet alleen in zijn uitgestrekte keizerrijk, maar ook tot in Griekenland en omringende landen.  De kern van Buddha’s leer wordt gevormd door de Vier Nobele Waarheden, namenlijk:

• er bestaat lijden (dukh);
• dit lijden heeft een oorzaak ( samuday ) ;
• het lijden kan worden geannuleerd (nirodh);
• Er is een weg die tot opheffing van het lijden leidt (márg).

 Niemand kan het bestaan ​​van het lijden ontkennen, behalve ongeluk . ouderdom en dood zijn er vele andere vormen van lijden , waar men echt naar verlangt . De fundamentele oorzaak van het lijden is de gebondenheid aan het verlangen naar ( zinnelijke ) bevrediging , de gehechtheid aan het materiële , het vergankelijke en de dorst naar steeds meer ( trishna ) . Daarom kan het lijden worden opgeheven als men deze dorst overwint en een onthecht en onbaatzuchtig leven leidt .                                                       En de weg tot de opheffing van het lijden is het Heilige Achtvoudige Pad,nl.;

1. het juiste geloof (erkenning van Dharma en de vier Nobele Waarheden);
2. het juiste besluit (verlangen naar verlossing, geen begeerte, wrok of haat koesteren );
3. het juiste woord (niet liegen, niet kwaadspreken, geen harde taal, geen praatjes ) ;
4. de juiste daad (niet doden, niet stelen, geen overspel plegen, niet zelfzuchtig handelen ) ;
5. het juiste gedrag (vrij van leugen, bedrog, list of haarkloverij) ;
6. de juiste inspanning ( beheersing van de begeerten, oefening van de wil );
7. de juiste meditatie (waken over het lichaam , het gevoel , en de wil , enz .) en
8. de juiste concentratie ( bereiken van inwendige kalmte , volmaakte zuiverheid ).

Buddha legt de nadruk op cultivering van gevoelens als maitri (liefde )en karuna (mededogen ), niet alleen ten opzichte van onze medemensen en de mensheid in het algemeen , maar ook ten opzichte van de dieren en de planten , de aarde , de totale schepping . In onze moderne wereld – gekenmerkt door jachtigheid en geweld , onrust en gespletenheid – is deze boodschap van de Buddha des te belangrijker, nu de mensheid erop uit schijnt te zijn zichzelf en de natuur te vernietigen door de Dhartí – Mátá              ( Moeder Aarde ) te plunderen . Wellicht heeft de wereld nimmer Buddha’s leer zo hard nodig gehad als juist nu!